THE GODFATHER OF GENOCIDE

RADOVAN KARADŽIĆ
THE GODFATHER OF GENOCIDE

 Piše: Nihad Krupić,autor

Bosanska Dubica, Republika Bosna i Hercegovina

Vancouver, Canada

Prošlo je 24 sata od službene svjetske promocije Radovana Karadžića ratnim zločincem i liderom Udruženog Zločinačkog Poduhvata Bosanskih Srba u periodu od 1992 do 1995 godine. Juče, 24 marta, 2016 godine, 21 godinu od zločina, svijet je od Istoka do Zapada, od Juga do Sjevera, sa prezirom na svojim TV ekranima gledao hladno lica ratnog zločinca Radovana Karadžića jer se njegov zločin tiče svakog na kugli zemaljskoj. Čak i onih afričkih ili amazonskih plemena za koje i dalje kažu da su divlja-necivilizovana, a da nikad niko nije video i zapisao da su napadali jedne druge dok sahranjuju svoje mrtve kao što su to radili oni kojima je Radovan Karadžić bio politički i vojni lider.  

I danas iz minute u minute zločinačko kameno lice Radovana Karadžića gleda čitav svijet dok mu se čita presuda za nedjela za koje nisu osuđeni ni nacističke vođe u Ninbergu. Na ovom sudu, daleke 1945/6 godine niko od 23 suđena Hitlerova vojna i politička saradnika nije imao najmanje četiri tačke optužnice za koje je osuđen Radovan Karadžić. Oni nisu suđeni zato što su naredili svojim snajperistima da ubijaju djecu u gradovima, ili da njihovi minobacači gađaju porodilišta ili groblja dok se vršila sahrana.

Nacističke vođe nisu dovodile više opkoljenih ruskih ili drugih evropskih gradova svoje pjesnike i davali im mitraljeze da pucaju po gradu. Nacistički vojnici nisu iz jedne grobnice prebacivali tijela i kosti u drugih pet…A sve su to radili oni kojima je Radovan Karadžić bio vođa. On je tako od juče postao zločinac nad zločincima kakvog ljudski rod još nije doživio. On je od juče dobio najogavniju titulu što jedna živuča osoba mođe dobiti; "KUM GENOCIDA" ili na jeziku koje razumije većina svijeta "THE GODFATHER OF GENOCIDE".

Radovan Karadžić, vrh piramide koja se zove Udruženi Zločinački Poduhvat, je u zatvoru i tamo će ga smrt zateći. Nikad više nogom neće kročiti u Bosnu i Hercegovinu a ni u bilo koju izvan zatvorsku stopu zemlje a da ne bude vezan. I kada napusti ovaj svijet neće mu se skinuti titula ratnog zločinca. Sa sobom neće ponijeti ni grumen zemlje Bosne, a iza njega kao i prije njega, svijet će i dalje gledati i doživljavati ljepotu ove zemlje i divite se dostojanstvu i civiliziranosti žrtava Radovana Karadžića koji nisu izgubili razum i dušu. Onaj dobri svijet u samoj Bosni koji je bio žrtva "KUMA GENOCIDA", Radovana Karadžića neće puno ni pominjati jer ne želi u ustima imati gorak ukus izgovora njegovog imena.

Od juče i zvanično u svijetu svako pominjanje Radovana Karadžića izaziva prezir, mučninu i sramotu. Od juče i zvanično Bosanski Srbi su internacionalno osramoćen narod kojem tu sramotu mogu skinuti samo Bošnjaci,najveće žrtve Zločinačkog Udruženog Poduhvata na čijem čelu je bio Radovan Karadžić. Onog momenta kada budući politički lider Bosanskih Srba, čiste savjesti i iskrenog srca, klekne ispred potočarskih mezara i zamoli Bošnjake za oprost, Radovan Karadžić će i dalje ostati ratni zločinac ali njegov Zločinački Udruženi Poduhvat neće više biti zid nego gomila cigle koju će teretni kamioni odvesti i istresti u neku od krševitih durmitorskih dubokih jama, gdje ih niko nikad neće moći izvaditi i ponovo od njih sazidati tvrđavu zla koja se zove Udruženi Zločinački Poduhvat. Kamo sreće da ne čekamo dugo. Zbog same Bosne, zbog Hercegovine, zbog bošnjačke, srpske, hrvatske i sve druge djece u ovoj zemlji koja pri rođenju neće imati pečat krivice svojih predaka ili osjećaj nedostatka pravde za njihove djedove i pradjedove koji su pogubljeni od strane sljedbenika ratnog zločinca Radovana Karadžića. Bez ikakvog povoda i krivice . 

PRESUDA RATNOM ZLOČINCU RADOVANU KARADŽIĆU JE PRESUDA I ONOM ŠTO JE NASTALO KAO PRODUKT TOG ZLOČINA, A ZOVE SE REPUBLIKA SRPSKA

PRESUDA RATNOM ZLOČINCU RADOVANU KARADŽIĆU JE PRESUDA I ONOM ŠTO JE NASTALO KAO PRODUKT TOG ZLOČINA, A ZOVE SE "REPUBLIKA SRPSKA"

NIHAD KRUPIĆ – KONGRES BOŠNJAKA SVIJETA – (KBS)
– Živeći više od 20 godina na Zapadu, naučio sam kako institucije ovdje rade svoj posao. Ništa se ne prepušta slučaju. Sve se studiozno pripremi i isplanira prije nego se krene u realizaciju jednog velikog projekta poput Međunarodnog Suda Za Ratne Zločine na području ex YU u Haagu. Koliko god se žrtvama zločina na prostoru ex Jugoslavije (od kojih po haškim procesima protiv planera, naredbodavaca i izvršilaca ovih zločina su skoro 90 % srpski) odužilo čekanje presude najodgovornijim osobama Radovanu Karadžići i Ratku Mladiću, moramo imati u vidu da je ovaj proces zbog obimnosti zločina i broja uključenih u njima, kao i broja žrtava i mjesta zločina, do sada nezapamćen u arhivima svjetske sudske prakse. Kada uporedimo proces protiv nacističkih vođa u Ninbergu (od 20. novembra 1945 do 1. oktobra 1946) ispada da je suđenje nacistima bilo puno lakše nego haško, iako je čitav svijet uživo preko TV ekrana mogao gledati i slušati šta se dešava u BiH i okolo. Dakle, dokaza nije nedostajalo, ali zločini su toliki veliki da se ponekad zbog nemogućnosti obrađivanja tačke optužnice i smanjivale kao u slučaju Radovana Karadžića kada je sud odbio dvije tačke optužnice.

Presuda Radovanu Karadžiću za svih,nadam se,11 tačaka optužnice i to; 2 tačke optužnice za genocid (Genocid počinjen nad Bošnjacima u Srebrenici i genocid počinjen nad Bošnjacima i Hrvatima u: Bratuncu, Foči, Ključu, Prijedoru, Sanskom Mostu, Vlasenici i Zvorniku), 5 tačaka optužnice za zločin protiv čovječanstva (Progoni, Istrebljivanja, Ubistva, Deportacija i Nehumana djela (prisilna premještanja) i 4 tačke za kršenja zakona ili običaja ratovanja (Ubistva, Terorisanja, Protivpravni napadi na civile i Uzimanje talaca) obavezuje međunarodnu zajednicu da po njima djeluje u dvije faze; političkoj i pravnoj.
Ja uvijek ističem da politika na kraju nikad nije jača od prava. Sam Dejton je demantovao ovu moju predpostavku, ali će politika morati ipak da ispoštuje pravnu odluku Haškog suda koja kaže da je zločin u BiH i nad Bošnjacima i drugim Nesrbima postojao, da je dokazan i na osnovu njega donešena presuda. Poštivanje i sprovedba prava je poništavanje samog političkog dejtonskog ustroja Bosne i Hercegovine, što znači poništavanje i Republike Srpske kao proizvoda zločina a i Federacije kao proizvoda neke amortizacije tog zločina..i pogotovo obaveze međunarodne zajednice da pomogne Bosni i Hercegovini da obnovi i utvrdi strukture građanske države sa ustavom koji garantuje prije svega prava građana a ne etničkih zajednica ili manjina. Ovo govorim iz jednostavnog razloga što su građani u svakoj normalnoj državi po pravnoj , političkoj, moralnoj i etičkoj kategoriji viša distance od etničkih ili narodnih-nacionalnih zajednica. Sam ulazak BiH u Evropsku zajednicu je uslovljen recimo onim što se zove slučaj Sejdić-Finci ili politički pravo jednog Roma i Židova (manjina ili ostalih), što je ništa drugo nego pravo svakog građana BiH da ne bude politički i društveno marginiliziran ili da bude pravno zaštićen normalnim građanskim ustavom koje imaju zemlje članice EU i NATO pakt..
Poseban odgovor na značenje presude protiv političkog llidera Bosanskih Srba Radovana Karadžića mogu dati preživjele žrtve njegovih nedjela. I to je već sada priča od miliona stranica i još toliko neispisanih. Njihov osjećaj se kreće od osjećaja djelimične satisfakcije do osjećaja bola, olakšanja i ostavljanje na policu otvorene knjige koja se zove “Život žrtve srpskih zločina u Bosni i Hercegovini”.

IZ ANKETE ANTIDEYTON GRUPE IZ RBIH:
ŠTA VAM ZNAČI NADOLAZEĆA PRESUDA POLITIČKOM LIDERU BOSANSKIH SRBA RADOVANU KARADŽIĆU KOJA ĆE BITI DONEŠENA 24.03.2016. GODINE U DEN HAAGU?

.

KO SE SJEĆA ČOBE JOŠ

U očekivanju presude iz Haga

KO SE SJEĆA ČOBE JOŠ

Piše: Nihad Krupić,autor

Bosanska Dubica, RBiH

Vancouver, Canada

24. marta 2016 godine Međunarodni sud za ratne zločine počinjene na teritorije ex Yu u Hagu će izreći presudu Radovanu Karadžiću, političkom vođi Bosanskih Srba. Ovaj proces je od suštinske važnosti za budućnost države Bosne i Hercegovine jer je sama presuda direktno vezana i za politički opstanak onog što je proizašlo iz djelovanja Radovana Karadžića  a zove se “Republika Srpska”.

Optužnica protiv Radovana Karadžića sadrži;

1.   Dvije tačke za genocid:                                                                 Genocid počinjen nad Bošnjacima u Srebrenici i genocid počinjen nad Bošnjacima i Hrvatima u: Bratuncu, Foči, Ključu, Prijedoru, Sanskom Mostu, Vlasenici i Zvorniku

2.  Pet tačaka za zločine protiv čovječanstva:                                    Progoni, Istrebljivanja, Ubistva, Deportacija i Nehumana djela (prisilna premještanja)

3.  Četiri tačke za kršenje zakona ili običaja ratovanja:                      Ubistva, Terorisanja, Protivpravni napadi na civile i Uzimanje talaca

Izricanjem presude se priča o Radovanu Karadžiću neće završiti. Ne što  žele žrtve njegovih nedjela, nego što će sljedbenici ovakve politike na sve načine nastojati da Karadžićev zločin pretvore u svoje političko pravo da zadrže direktan proizvod tog zla koja se zove Republika Srpska. Iz tog razloga je i obaveza sviju koji misle, znaju i pišu,  novoj BiH generaciji ostavljati dokument istine o ljudima iz svojih gradova kojima je Radovan Karadžić bio uzor. Moja kratka priča o jednom od njih ide u prilog svijesti i obaveze mojih dubičanaca da u budućnosti prepoznaju i  na vrijeme neutrališu i najmanji pokušaj rehabilitacija ratnih zločinaca putem politike, studije ili knjiga budućih srpskih nadrihistoričara tipa profesora ruskog jezika Sime Brdara..

Ko se sjeća Čobe još

Iako u mom rodnom gradu nisu činjeni zločini ogromnih razmjera poput onih u Prijedoru, Sanskom Mostu, Kozarcu i drugim okolnim gradovima, zbog bivšeg sugrađanina Slobodana Bijelića, dugogodišnjeg banjalučkog studenta prava, od milja zvanog Čobo ili Čobica , Bosanska (1991 preimenovana u Kozarska) Dubica ipak ulazi u historiju nastajanja genocidne tvorevine zvana “Republika Srpska”. Ovaj iskompleksirani čovječuljak, dubokog glasa, široke vilice i visokog čela, je zahvaljujući izuzetnom poltronskom daru, ekspresno, skoro za nekoliko mjeseci od formiranja SDS stranke, ušao u njeno predsjedništvo, Nakon neumornog ulizivanja zločincu Karadžiću, zvjezdani trenutak je Čobica dočekao kada mu je 9. januara 1992 godine Radovan povjerio da pred armijom brutalnih ratnih zločinaca i predratne srpske intelektualne elite; Biljane Plavšić, Momčila Krajišnika, Nikole Koljevića, Alekse Buhe,  Milorada Ekmečića, Velibora Ostojića i drugih, pročita dokument o proglašenju “Republike Srpske“. Gledao sam uživo TV prenos ovog događaja. Ni danas mi nije jasno kakav je to narod kome je ovaj tip mogao pročitati najviši državotvorni dokument. Tog moralnog i fizičkog patuljka sam vidio nekoliko puta na ulici poslije ovog događaja. Važno je šetao u društvu novih gradskih civilnih i vojnih funkcionera, sve odreda SDS kadrova.  Ako mu je neko od prijašnjih prijatelja iz djetinjstva, nesrpske pripadnosti, pružao ruku, odpozdravljao ga je sa takvim gađenjem da je tome odmah bilo jasno da više nikad ne prilazi Čobi, najčuvenijem Dubičancu tog vremena. U toku ratnog vremena je uvijek bio blizu Karadžićevog štaba i posebno je ušlo u ratnu historiju Kozarske Dubice (novim imenom obružnjenog i osramoćenog grada), dan kada je Radovan Karadžić došao obići štete načinjene od bombardovanja sa hrvatske strane. Tom prilikom je Čobo bio u ulozi glavnog interpretatora zbivanja mahajući malenim rukicama ispred (duboko vjerujem od 24. marta 2016 godine i službeno i za sva vremena imenovanog srpskog ratnog zločinca) Radovana Karadžića. Ove momente i sami možete pogledati na videu linku ispod.

Čobo je predsjedavao čak i dejtonskom BiH Skupštinom

Slobodan Bijelić Čobica je 1996. godine ispred SDS izabran u prvom sazivu nove dejtonske BiH skupštine. Iste te godine postao je još važniji jer je kao podpredsjednik SDS, pregovarao direktno sa Richardom Holbrookom o sklanjanju Radovana Karadžića sa političke scene, i kada je to učinjeno bio je i čak predsjedavajući ove stranke. Kao takav je 1997. postao kandidat za Predsjednika BiH Parlamentarne Skupštine. 

Slobodan Bijelić Čoba (lijevo) u Sarajevu 1997 godine

Nakon što mu je 1998. skupštinski mandat prestao i pošto je uvidio da je prikupio ratnog plijena za tri života, Čoba je po vijestima jedne  TV kuće krenuo prema bih-srpskoj granici na Rači sa torbom para. Tamo je uhvaćen, a pare su otete. U mom gradu se i danas priča kako je prije granične epizode ovaj ratni i poratni dubički parlamentarac prenio dovoljno para i obezbjedio raskošan egzil u Beogradu, hemoroidu koji krvari na samom kraju evropskog debelog crijeva koji se zove Srbija, kako je slikovito rekao glumac Voja Brajović u jednom od poslijeratnih srpskih filmova.  Živio je Čoba sa familijom u elitnom beogradskom naselju uz nove komšije njegovog profila; ratne i poratne srpske pljačkaše od Banije, Korduna,Dalmacije, Bosne i Hercegovine do Vukovara i Slavonije. Tako je iz potkozarja dogurao do nove beogradska elita, na račun one stare gospodske, izbjeglim pred ovakvim, i  sada širom sjevernoameričkog i australijskog kontinenta umire poput dinosaurusa plačajući mjesečne kirije  dojučerašnjoj sirotinji, a danas bogatim kinezima, hindusima, irancima..

I kade se taman pomislilo da je i Čoba završio za stalno negdje u Kanadi ili možda i dalje, on se poput ptice Feniks 26. februara 2016 ponovo pojavio na Palama, svojoj omiljenoj političkoj destinaciji, učestvujući u osnivanju nove političke partije koja se zove Izvorni SDS,  poručujući tako da još duhom nije klonuo, i te kako spreman učiniti ono što je radio od 1992 do 1995. Tekstualni i video prilog ovog događaja: 

http://www.federalna.ba/bhs/vijest/158309/predsjednik-vitomir-popovic-njegov-zamjenik-slavko-dunjic

Poznavajući Čobu i mnoge slične ratne SDS kadrove ne bi me iznenadilo da jednog dana za govornicom Parlamentarne Skupštine post- postdejtonske Bosne i Hercegovine sa ponosom istakne kako pripada generaciji koja je očuvala Bosnu i Hercegovinu od agresije izvana u ratu 1992-1995. 
I ništa novo , čak šta više, doživljeno u BiH  historiji više puta. Zadnji put 1945 godine kada su se zmijanjski, i majevički, i ozrenski, i romanijski, i grmečki, i gatački, i nevesinjski, i ne znam koji ini četnici pojavili u partizanskim uniformama u netom oslobođenim bosanskim i hercegovačkim gradovima. Opjevavani u srpskom narodu kao antifašisti, sve do 1992 godine kada su im djeca i unučad obukli njihove stare uniforme i ponosno istakli da su ipak potomci sljedbenika kralja i otadžbine.

Na Bošnjacima je u budućnosti veliki zadatak hoće li u Bosni na vrijeme prepoznati srpske sljedbenike historije dvojice Čiča , jednog lijepog i ponosnog Bosanskog koji se zvao Slaviša Vajner ili drugog ružnog i smrdljivog, Srbijanskog, koji se zvao Dragoslav Draža Mihajlović.