KO SE SJEĆA ČOBE JOŠ

U očekivanju presude iz Haga

KO SE SJEĆA ČOBE JOŠ

Piše: Nihad Krupić,autor

Bosanska Dubica, RBiH

Vancouver, Canada

24. marta 2016 godine Međunarodni sud za ratne zločine počinjene na teritorije ex Yu u Hagu će izreći presudu Radovanu Karadžiću, političkom vođi Bosanskih Srba. Ovaj proces je od suštinske važnosti za budućnost države Bosne i Hercegovine jer je sama presuda direktno vezana i za politički opstanak onog što je proizašlo iz djelovanja Radovana Karadžića  a zove se “Republika Srpska”.

Optužnica protiv Radovana Karadžića sadrži;

1.   Dvije tačke za genocid:                                                                 Genocid počinjen nad Bošnjacima u Srebrenici i genocid počinjen nad Bošnjacima i Hrvatima u: Bratuncu, Foči, Ključu, Prijedoru, Sanskom Mostu, Vlasenici i Zvorniku

2.  Pet tačaka za zločine protiv čovječanstva:                                    Progoni, Istrebljivanja, Ubistva, Deportacija i Nehumana djela (prisilna premještanja)

3.  Četiri tačke za kršenje zakona ili običaja ratovanja:                      Ubistva, Terorisanja, Protivpravni napadi na civile i Uzimanje talaca

Izricanjem presude se priča o Radovanu Karadžiću neće završiti. Ne što  žele žrtve njegovih nedjela, nego što će sljedbenici ovakve politike na sve načine nastojati da Karadžićev zločin pretvore u svoje političko pravo da zadrže direktan proizvod tog zla koja se zove Republika Srpska. Iz tog razloga je i obaveza sviju koji misle, znaju i pišu,  novoj BiH generaciji ostavljati dokument istine o ljudima iz svojih gradova kojima je Radovan Karadžić bio uzor. Moja kratka priča o jednom od njih ide u prilog svijesti i obaveze mojih dubičanaca da u budućnosti prepoznaju i  na vrijeme neutrališu i najmanji pokušaj rehabilitacija ratnih zločinaca putem politike, studije ili knjiga budućih srpskih nadrihistoričara tipa profesora ruskog jezika Sime Brdara..

Ko se sjeća Čobe još

Iako u mom rodnom gradu nisu činjeni zločini ogromnih razmjera poput onih u Prijedoru, Sanskom Mostu, Kozarcu i drugim okolnim gradovima, zbog bivšeg sugrađanina Slobodana Bijelića, dugogodišnjeg banjalučkog studenta prava, od milja zvanog Čobo ili Čobica , Bosanska (1991 preimenovana u Kozarska) Dubica ipak ulazi u historiju nastajanja genocidne tvorevine zvana “Republika Srpska”. Ovaj iskompleksirani čovječuljak, dubokog glasa, široke vilice i visokog čela, je zahvaljujući izuzetnom poltronskom daru, ekspresno, skoro za nekoliko mjeseci od formiranja SDS stranke, ušao u njeno predsjedništvo, Nakon neumornog ulizivanja zločincu Karadžiću, zvjezdani trenutak je Čobica dočekao kada mu je 9. januara 1992 godine Radovan povjerio da pred armijom brutalnih ratnih zločinaca i predratne srpske intelektualne elite; Biljane Plavšić, Momčila Krajišnika, Nikole Koljevića, Alekse Buhe,  Milorada Ekmečića, Velibora Ostojića i drugih, pročita dokument o proglašenju “Republike Srpske“. Gledao sam uživo TV prenos ovog događaja. Ni danas mi nije jasno kakav je to narod kome je ovaj tip mogao pročitati najviši državotvorni dokument. Tog moralnog i fizičkog patuljka sam vidio nekoliko puta na ulici poslije ovog događaja. Važno je šetao u društvu novih gradskih civilnih i vojnih funkcionera, sve odreda SDS kadrova.  Ako mu je neko od prijašnjih prijatelja iz djetinjstva, nesrpske pripadnosti, pružao ruku, odpozdravljao ga je sa takvim gađenjem da je tome odmah bilo jasno da više nikad ne prilazi Čobi, najčuvenijem Dubičancu tog vremena. U toku ratnog vremena je uvijek bio blizu Karadžićevog štaba i posebno je ušlo u ratnu historiju Kozarske Dubice (novim imenom obružnjenog i osramoćenog grada), dan kada je Radovan Karadžić došao obići štete načinjene od bombardovanja sa hrvatske strane. Tom prilikom je Čobo bio u ulozi glavnog interpretatora zbivanja mahajući malenim rukicama ispred (duboko vjerujem od 24. marta 2016 godine i službeno i za sva vremena imenovanog srpskog ratnog zločinca) Radovana Karadžića. Ove momente i sami možete pogledati na videu linku ispod.

Čobo je predsjedavao čak i dejtonskom BiH Skupštinom

Slobodan Bijelić Čobica je 1996. godine ispred SDS izabran u prvom sazivu nove dejtonske BiH skupštine. Iste te godine postao je još važniji jer je kao podpredsjednik SDS, pregovarao direktno sa Richardom Holbrookom o sklanjanju Radovana Karadžića sa političke scene, i kada je to učinjeno bio je i čak predsjedavajući ove stranke. Kao takav je 1997. postao kandidat za Predsjednika BiH Parlamentarne Skupštine. 

Slobodan Bijelić Čoba (lijevo) u Sarajevu 1997 godine

Nakon što mu je 1998. skupštinski mandat prestao i pošto je uvidio da je prikupio ratnog plijena za tri života, Čoba je po vijestima jedne  TV kuće krenuo prema bih-srpskoj granici na Rači sa torbom para. Tamo je uhvaćen, a pare su otete. U mom gradu se i danas priča kako je prije granične epizode ovaj ratni i poratni dubički parlamentarac prenio dovoljno para i obezbjedio raskošan egzil u Beogradu, hemoroidu koji krvari na samom kraju evropskog debelog crijeva koji se zove Srbija, kako je slikovito rekao glumac Voja Brajović u jednom od poslijeratnih srpskih filmova.  Živio je Čoba sa familijom u elitnom beogradskom naselju uz nove komšije njegovog profila; ratne i poratne srpske pljačkaše od Banije, Korduna,Dalmacije, Bosne i Hercegovine do Vukovara i Slavonije. Tako je iz potkozarja dogurao do nove beogradska elita, na račun one stare gospodske, izbjeglim pred ovakvim, i  sada širom sjevernoameričkog i australijskog kontinenta umire poput dinosaurusa plačajući mjesečne kirije  dojučerašnjoj sirotinji, a danas bogatim kinezima, hindusima, irancima..

I kade se taman pomislilo da je i Čoba završio za stalno negdje u Kanadi ili možda i dalje, on se poput ptice Feniks 26. februara 2016 ponovo pojavio na Palama, svojoj omiljenoj političkoj destinaciji, učestvujući u osnivanju nove političke partije koja se zove Izvorni SDS,  poručujući tako da još duhom nije klonuo, i te kako spreman učiniti ono što je radio od 1992 do 1995. Tekstualni i video prilog ovog događaja: 

http://www.federalna.ba/bhs/vijest/158309/predsjednik-vitomir-popovic-njegov-zamjenik-slavko-dunjic

Poznavajući Čobu i mnoge slične ratne SDS kadrove ne bi me iznenadilo da jednog dana za govornicom Parlamentarne Skupštine post- postdejtonske Bosne i Hercegovine sa ponosom istakne kako pripada generaciji koja je očuvala Bosnu i Hercegovinu od agresije izvana u ratu 1992-1995. 
I ništa novo , čak šta više, doživljeno u BiH  historiji više puta. Zadnji put 1945 godine kada su se zmijanjski, i majevički, i ozrenski, i romanijski, i grmečki, i gatački, i nevesinjski, i ne znam koji ini četnici pojavili u partizanskim uniformama u netom oslobođenim bosanskim i hercegovačkim gradovima. Opjevavani u srpskom narodu kao antifašisti, sve do 1992 godine kada su im djeca i unučad obukli njihove stare uniforme i ponosno istakli da su ipak potomci sljedbenika kralja i otadžbine.

Na Bošnjacima je u budućnosti veliki zadatak hoće li u Bosni na vrijeme prepoznati srpske sljedbenike historije dvojice Čiča , jednog lijepog i ponosnog Bosanskog koji se zvao Slaviša Vajner ili drugog ružnog i smrdljivog, Srbijanskog, koji se zvao Dragoslav Draža Mihajlović.